👈قسمت اول را بخوان👉
قسمت 121
هیچ نیرویی برایم نمانده بود علی دستش را روی شکمم می گذارد و محکم فشار می دهدِ انقدر محکم که از درد از صندلی جدا می شوم و فریادی می کشم.
ـ فریماه بچه خفه میشه. همکاری کن فریماه.
نایی برایم نمانده است. درد مانند دریلی بود که استخوان های لگن و کمرم را سوراخ می کرد و از این طرف جسمم نیرویی نداشت که بتواند بچه را به دنیا بیاورد.
درد مرا مغلوب می کند و درست مثل جنازه ای روی صندلی بدون هیج تلاشی مرا له می کند.
ـ فریماه بچه خفه میشه. یکم تلاش کن یکم تلاش کن.
کشیده ایی روی صورتم پخش می کند. چشمم را به سختی باز می کند. و فریادش را درون مغزم حلاجی می کنم.
ـ فریماه پسرت خفه شد! تو نباید از هوش بری.
بطری اب را روی صورتم پخش می کند و من کمی سطح هوشیاریم را بدست می آورم.
ـ فریماه زور بزن. زور بزن سر بچه مشخصه. فقط زور بزن.
انرژیم به کلی تحلیل رفته بود ولی لحظه ای خنده های کامران را حس می کنم. عطر آغوشش را که هنوز در خاطراتم سپرده بودم. نیمه ی وجود کامرانم که اکنون در بطنم با مرگ دست و پنجه نرم می کند. خدایا من باید پسر کامران را سالم به دنیا بیاورم. من به کامران قول داده ام مواظبش باشم. من بعد از هشت ماه نداشتن کامران دلخوش به کودک درون شکمم بودم.
دستم را مشت می کنم و محکم روکش صندلی را می گیرم و فریاد سر می دهم. فریاد از عمق وجود فریادی که بتواند پسرم را از مرگ نجات دهد.
ـ خدا کمک کن.
ـ آفرین فریماه. یه بار دیگه فریماه. افرین.
تمام قوایی که داشتم را به کار می برم و از ته دل فریاد می کشم.
ـ خدااااا.....
دلم خالی می شود. درد به یک باره از تنم پر می کشد. حس سبکی تمام وجودم را احاطه می کند. انگار که از درون خالی می شوم و فقط حس می کنم مایع گرمی تنم را گرم می کند.
صدایی گریه ی نوازاد درون گوشم می پیچد و من به دنبال شباهت صدایش با صدای پدرش است.
چشمانم به سختی باز است علی راه تنفسی کودک را با تجهیزاتی که همراه خود آورده بود باز می کند و بعد از اتمام کار محلفه ای اطراف بچه می پیچد و درون آغوشم می گذاردش.
ملحفه ای روی پاهای برهنه ام می گذارد و سریع بدون اندکی تلف کردن وقت پشت فرمان می نشیند.
ـ جفت خارج شد. خونریزیت زیاده. باید برسونمت بیمارستان فریماه.
می خواهم بعد از نه ماه پسر کامرانم را ببینم. عطر و چهره اش را درک کنم به سختی سرم را می چرخانم و حرکت دستش را می بینم. جانی می گیرم و با همان لب های کبود و زخمی ام بوسه ای به پیشانیش می زنم.
نمی دانم چه موقع چشم باز می کنم کی دنیای اطرافم را واضح می بینم و کی چهره ی فرزندم را می نگرم.
هنوز سرم گیج می رود ولی بهتر از قبل هستم. حال جسمی ام بعد از کشیدن درد های طاقت فرسا بهتر است و فقط برای دیدن فرزندم بی طاقتم.
اتاق خصوصی برایم گرفته است. تنها در اتاق هستم. به سختی روی تخت می نشینم. سرم گیج می رود ولی خودم را به سختی کنترل می کنم.
در باز می شود و پرستار با تخت بچه وارد می شود.
ـ بیدار شدی؟ نمی دونی پسرت چیکار کرد. بیمارستان رو گذاشته رو سرش از گرسنگی. بیا بهش شیر بده.
نوزاد را درون آغوشم می گذارد و من برای بار اول بعد از نه ماه چهره اش را می بینم. گردی صورتش به کامران کشیده است رنگ چشمانش مشخص نیست.
ـ خانم مگه نمی بینی بچه گرسنشه؟ نمی خوای بهش شیر بدی؟
نوشته : زینب رضایی
ادامه دارد...
🆔 @peyk_dastan
🌹
♻️
♻️♻️